Babang Luksa ni Diosdado Macapagal

Babang Luksa

ni Diosdado Macapagal

Salin ni Olivia P. Dantes ng "PABANUA” ni DIOSDADO MACAPAGAL

Isang taon ngayon ng iyong pagpanaw

Tila kahapon lang nang ika’y lumisan;

Subalit sa akin ang tanging naiwan,

Mga alaalang di – malilimutan.

Kung ako’y nasa pook na limit dalawin

Naaalala ko ang ating paggiliw;

Tuwa’y dumadalaw sa aking paningin

Kung nagunita kong tayo’y magkapiling.

Kung minsan sadya kong dalawin ang bahay

Na kung saan unang tayo’y nag-ibigan ;

Sa bakura’t bahay , sa lahat ng lugar ,

Itong kaluluwa’y hinahanap ikaw.

Sa matandang bahay napuno ng saya

Sa araw na iyo’y pinagsaluhan ta;

Ang biyayang saglit , kung nababalik pa

Ang ipapalit ko’y ang aking hininga.

Bakit ba, mahal ko, kay- agang lumisan

At iniwan akong sawing – kapalaran

Hindi mo ba talos , kab'yak ka ng buhay

At sa pagyaon mo’y para ring namatay ?

Marahil tinubos ka ni bathala

Upang sa isipa’y hindi ka tumanda ;

At ang larawan mo sa puso ko’t diwa

Ay manatiling maganda at bata.

Sa paraang ito kung nagkaedad na

Ang puting buok ko’y di mo makikita

At ang larawan kong tandang tanda mo pa

Yaong kabataan taglay na tuwina

At dahil nga rito, ang pagmamahalan

Ay hanggang matapos ang kabataan,

Itong alaala ay lalaging buhay,

Lalaging sariwa sa kawalang-hanggan.

Kaya, aking , mahal , sa iyong pagpanaw

Tayo’y nagtagumpay sa dupok ng buhay,

Ang ating pagsintang masidhi’t marangal

Hindi mamamatay, walang katapusan

Ang kaugalian ng ninuno natin

Isang taon akong nagluluksa mandin;

Ngunit ang puso ko’y sadyang maninimdim;

Hanggang kalangitan tayo’y magkapiling.