Sa Aking Paglalakbay
Maikling Sanaysay
Minsan may grupo ng mga taong simbahan, mga seminaristang
lalaki at babae, ang nagpasama sa isang organizer para mag-bar hopping. Gusto
nila marahil ng exposure o mag-interview ng mga babaing nagtatrabaho sa bar. Sa
paglipas ng gabing iyon, umuwing nag-hihinanakit 'yung organizer. Sabi niya, sa
bawat bar na pinuntahan nila, tinatanong palagi ng mga seminarista sa mga
babaing nagtatrabaho sa bar kung nagsisimba sila. Hindi niya ito nagustuhan.
May mga ilan pa rin siyang reklamo pero hindi ko na matandaan.
Hindi ko alam kung ano ang sinagot ng mga bar women. Hindi
namin napag-usapan at hindi naman kami interesado. Pero nauunawaan ko ang
kanyang pakikisimpatya sa mga bar women. Habang nasa kalagitnaan siya ng
kanyang pagkukuwento naglakbay ang diwa ko.
Naisip ko, kung hindi sana mahigpit ang belong nakapiring sa
kanilang mga mata, marahil hindi na nila ito itatanong. Marahil kung hindi sana
makapal ang fake eyelashes na suot-suot ng mga bar women maaaninag nila ang
mabuting puso ng mga seminarista sa halip ng mga bilang ng basong nasa ibabaw
ng mesa.
Minsan ko na silang pinagmasdang magsayaw habang tinatanggal
isa isa ang saplot sa kanilang katawan sa saliw ng tugtuging Total Eclipse of
the Heart. Sa bawat piraso ng telang nahuhubad, sa bawat balat na lumalantad sa
aking harapan hanggang sa makita ko na lahat, lalu kong naintindihan na wala
naman palang masyado pagkakaiba ang mga kababaihan saan mang lugar, anuman ang
kalagayan at katayuan sa buhay. At kung tatanggalin mo pa ang balat at mga
kalamnan sa bawat kababaihan, tuluyan ng mawawalan tayo ng pangalan, lahi o
katayuan sa lipunan at makikita mong lahat tayo ay isang grupo lang ng
kalansay.
(Ganuon din naman ang kalalakihan, pero hindi naman sila ang
paksa ko.)
No comments:
Post a Comment